Opmerkelijk geboorteverslag: Esther Maria Brak

Het leek wel een film afgelopen vrijdagavond, of een aflevering van ziekenhuisserie ER. Nee, even dacht ik dat we in de Titanic waren beland. Niets bleek minder waar, het was reality… Nadat we 4 dagen afgesloten waren van internet en telefoon kan ik jullie eindelijk deel maken van de geboorte van Esther Maria Brak.

Vrijdagavond om 19.45 uur bracht ik Justin naar bed toe. Toen ik terug kwam in de huiskamer vertelde ik Jan en mijn ouders dat ik verwachtte dat ons meisje geboren zou worden. Buiten regende, stormde en onweerde het al de hele dag. Een dag met echt noodweer, onverwacht zo midden november.

Omdat Justin binnen 3 uur geboren was besloten Jan en ik zo snel mogelijk de tas te pakken en onderweg naar het ziekenhuis te gaan. De weeën volgden elkaar al snel op, om 20.15 uur zaten we in de auto. Het ziekenhuis is erg dichtbij, zo’n 10 minuten rijden vanaf ons huis. We kwamen steeds dichterbij het ziekenhuis, de weg overstroomde met water en er stonden verschillende auto’s langs de kant welke niet verder konden rijden. Onze Volkswagen Golf ligt vrij laag op de weg, maar we hadden in dit geval natuurlijk geen andere keus dan doorrijden.

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis liepen we door de gangen naar de kraamafdeling. Op verschillende plekken was de vloerbedekking al nat, water dat via het plafond langs de muren naar beneden liep. De hoeveelheid natte plekken op de vloerbedekking werd steeds meer naarmate we dichter bij de afdeling kwamen. De kraamafdeling ligt in het lagere gedeelte van het ziekenhuis, het ziekenhuis zelf ligt langs de rivier Lourensford.

Bij de kraamafdeling werden we gelijk naar de verloskamer gebracht. Jan moest naar de receptie om mij in te boeken. Bij mij kwam er een verpleegster om enkele gegevens op te nemen. Er werd me al direct verteld dat mijn gyneacoloog niet kon komen wegens de wateroverlast, er zou een andere gyneacoloog beschikbaar zijn. Terwijl de verpleegster verschillende vragen stelde hoorden we vreemde geluiden uit de badkamer komen. Ze deed de deur open en zag dat er allemaal bruin baggerwater in de badkuip zat en de wc en de wasbak overstroomden, niet goed dus.

Haasje repje was ze mijn kamer uit vertrokken, mij alleen achterlatend. Jan kwam na 15 minuten weer terug. Hij had veilig de receptie kunnen bereiken, maar op weg terug was de gang letterlijk een kolkende rivier geworden waarbij de stroming zo sterk was dat hij de deur niet open kon doen. Via een omweg had hij mij weer kunnen bereiken. Een andere verpleegster, welke al eerder bij was geweest, was gevallen in de gang en had inmiddels enkele ribben gebroken. Het water in de verloskamer was inmiddels tot kniehoogte gekomen, mijn bed werd hoger gezet. Het water kwam inmiddels ook uit de stopcontacten, de monitor was al uitgevallen. Op een gegeven moment was ook het licht uitgevallen, dus lag ik daar in het donker met heftige weeën. Mobiele telefoons werden gebruikt om een beetje licht te krijgen en iets te kunnen zien in het donker. Gelukkig ging na 2 minuten het licht wel weer aan.

De weeën volgden zich al snel na elkaar op, zoals we verwacht hadden. Er was geen mogelijkheid meer om naar een ander ziekenhuis toe te gaan, bovendien was de stroming in de gangen te sterk om mij nog te vervoeren. Uiteindelijk kwam de gyneacoloog zelf en bepaalde dat ik 5 cm ontsluiting had. Zij is een bekende van ons, ze zit ook bij ons in de kerk. 3 heftige weeën verder vroeg ik haar weer te kijken. Zelf vond ze dat in eerste instantie niet nodig, gezien dat ze even ervoor nog had gekeken. Maar ik had inmiddels al 9 cm ontsluiting! Goed nieuws dus, 2 weeën verder werd Esther geboren om 21.58 uur (ruim 2 uur nadat ik aanvoelde dat de bevalling was begonnen )

Justin is onder de kerstboom in de huiskamer geboren 3 jaar terug, Esther in een noodramp van het ziekenhuis. Direct na de bevalling werd ik gehecht, gauw een broek aan getrokken en geëvacueerd. Er was uiteraard geen tijd en gelegenheid om Esther te wegen en te controleren op reflexen etc. Met mijn bed werd ik door de gangen naar de uitgang van het ziekenhuis gereden. Wat een chaos kwam ik onderweg tegen. Er dreven letterlijk overal stoelen, vuilnisbakken, papierwerk, computers, apparatuur en wat je verder nog tegen kunt komen in een ziekenhuis.

Bij de uitgang wachtten meer patiënten om geëvacueerd te worden. Mij werd gevraagd gelijk maar even een stukje door de smerige stroming te lopen naar de auto welke buiten stond te wachten. Ja, op zo’n moment doe je dat gewoon, zonder na te denken. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ik geen bacteriën etc heb gekregen welke infecties konden veroorzaken.

Er werd ons verteld dat we naar het ziekenhuis in Stellenbosch toe zouden gaan. Uiteindelijk is de auto uitgekomen bij een pas geopend revalidatiecentrum in Strand waar nog lege bedden stonden. Het was de bedoeling dat daar 5 auto’s naartoe zouden rijden, uiteindelijk is er maar 1 aangekomen. Waar de andere auto’s uiteindelijk terecht zijn gekomen weten we niet, de volgende dag was het een puzzel om uit te vinden waar welke patiënt terecht was gekomen.

Mijn ouders zijn zaterdagochtend naar Strand toe gekomen en om 10.30 uur werd ik uit het revalidatiecentrum ontslagen. Vandaag (maandag) hebben we allerlei artsen, verpleegsters en de gyneacoloog gezien. De handelingen welke normaal direct na de geboorte worden verricht, hebben vandaag plaatsgevonden. Esther doet het heel goed, drinkt goed en is een tevreden meisje.

Het bleek dat een belangrijke rivier in de buurt was doorgebroken, die kon de grote hoeveelheid water niet aan. Omdat het ziekenhuis laag lag, liep al het water daar naar toe. Er is voor miljoenen schade, de verwachting is dat het ziekenhuis zeker 7 maanden gesloten zal zijn.

Zaterdag was de watervloed (met veel beelden van het ziekenhuis) op de televisie. Ook was het voorpaginanieuws in landelijke kranten. De media heeft inmiddels gebeld voor een interview. Ook in Somerset West wordt er over gesproken dat er zelfs een baby geboren is tijdens de watervloed. Ik was één van de laatsten die het ziekenhuis in allerijl verliet.

Door deze noodramp zijn wij ook 4 dagen afgesloten geweest van internet en telefoon. 2 weken terug raakte ik mijn mobiel kwijt (met alle nummers…), dus kon ik helaas niemand persoonlijk vertellen dat we weer ouders waren geworden. Wil je je telefoonnummer naar mij toe sturen, dan begin ik opnieuw aan een adresboek.

Uiteraard zijn we God enorm dankbaar voor dit prachtige wonderkindje. Het hartje is gezond, het hartritme is ook na de bevalling heel stabiel gebleven. Deze bijzondere bevalling zullen we natuurlijk ook nooit vergeten.

Zie de bijgaande foto’s behorend bij dit verslag. Ik heb inmiddels 237 berichtjes in mijn inbox van Hotmail (en dit loopt letterlijk elke 5 minuten op), dus ik zal je niet direct persoonlijk kunnen beantwoorden. Via deze weg alvast hartelijk dank voor je reactie!