Heftige week

Maandagochtend vroeg ben ik voor een extra echo naar de gynaecoloog gegaan. 2,5 week terug kwam de gynaecoloog er namelijk achter dat mijn vruchtwater aan de lage kant was. Nietsvermoedend en vol plannen voor de rest van de dag ging ik dus even gauw langs. Afgelopen weekend zijn we verhuisd naar ons nieuwe huis, dus je kunt je voorstellen wat een chaos het in huis was en dat er nog veel moest gebeuren om het huis leefbaar te maken.

Bij de gyneacoloog bleek dat het vruchtwater wel goed was, maar ze keek wel 3 keer naar het hartje van ons meisje. Ik maakt me natuurlijk wel zorgen en vroeg wat er aan de hand was. Het hartje bleek 230 slagen per minuut te maken, terwijl een hartslag tussen 120 en 160 normaal is. Niet goed dus. De gyneacoloog kent haar vak al lang, maar had dit ook nog niet eerder gezien. Zij belde een collega en samen doorspitten ze hun dikke naslagwerk. Het hartje ziet er verder gezond uit, ze had er geen verklaring voor en liet me uiteindelijk naar het ziekenhuis toe rijden met de mededeling dat ons meisje waarschijnlijk die dag met een keizersnee gehaald zou worden.
En dat bij een zwangerschap van ruim 32 weken en een hartslag van 230. De overlevingskans is beperkt!
Vol tranen verliet ik de praktijk, Jan gebeld van zijn werk en die kwam met spoed naar ons dorp gereden. Ik kwam aan bij het ziekenhuis en werd opnieuw gebeld door de gyneacoloog. Ze had mogelijk een manier om een keizersnee te besparen. Er was een gespecialiseerde dokter in een ander ziekenhuis welke misschien met medicatie de hartslag kon verlagen.

Inmiddels was Jan in Somerset West aangekomen en zijn we met spoed en in onzekerheid weer terug naar Kaapstad gereden, naar het Panorama Medi Clinic (ziekenhuis). Ik heb onderweg veel sms-jes gestuurd naar vrienden en familie met de vraag of ze voor ons wilden bidden.
Bij het ziekenhuis aangekomen hebben we met de dokter gesproken en alle mogelijke gevolgen aangehoord. De medicijnen welke ik zou gaan slikken zouden mogelijk pas een paar dagen later aanslaan, maar dat zou in elk geval nog beter zijn dan haar geboren laten worden.
Een gevolg van een veel te hoge hartslag is dat het kindje vocht ophoopt wat hersenschade kan betekenen. In een licht stadium betekent dit op latere leeftijd concentratie, leer of gedragsproblemen. In een ernstiger stadium zou dit een geestelijke handicap tot gevolg kunnen hebben of uiteindelijk de dood.
Wij wisten nog niet hoe lang ons kindje de hoge hartslag had, dus het was erg spannend toen de dokter een echo maakte. Het bleek uiteindelijk dat ons meisje minimaal vocht had opgespaard, dus we waren er heel vroeg bij.
Maar omdat de medicatie pas een paar dagen later zou aanslaan was er de mogelijkheid dat haar toestand wel zou verergeren.

Uiteindelijk ben ik naar de cardioloog toe gegaan en vervolgens opgenomen in het ziekenhuis.
's Avonds werd opnieuw de hartslag van ons kindje opgenomen en wonderlijk bleek dit nu 130 per minuut te zijn. Medisch gezien eigenlijk onmogelijk, want dit zou een paar dagen duren.
Wij zijn er van overtuigd dat God ons en jullie gebed verhoort en geven Hem dan ook de eer hiervoor.

Al met al zien wij het ook niet als 'toeval' dat ik maandagochtend voor een extra echo naar de gyneacoloog toe ben gegaan. We waren er nooit achter gekomen zonder de echo en ons meisje was dan nu al in een veel slechtere toestand geweest.

De oorzaak hiervan ligt waarschijnlijk bij een stukje extra weefsel wat aan haar hartje is vastgegroeid. Dit veroorzaakt 'kortsluiting' waardoor het hartje abnormaal snel gaat kloppen. Het is niet iets erfelijks, maar gewoon 'bad luck'. In principe moet dit vanzelf weer verdwijnen naarmate ze groter wordt.
Ik blijf medicatie slikken en onder strenge controle tot het einde van de zwangerschap. Daarna bekijken we of zij zelf zonder medicatie een normaal hartritme kan behouden.

Ik ben inmiddels weer thuis en voel me goed. Het lijkt net of nu de schok pas komt bij het schrijven van dit verhaal. Al met al voelden en voelen we ons gedragen door gebed en danken we onze Heer dat Hij ons beschermt en bewaart.